چگونه از گفتن “امم” ، “آه” و “می دانید” پرهیز کنیم
چگونه از گفتن “امم” ، “آه” و “می دانید” پرهیز کنیم.
- اممم
- آه
- بنابر این
- می دانید
- مثلِ
- درسته؟
- خُب
وقتی متوجه می‌شویم که هنگام صحبت کردن شتاب‌زده‌ایم -خواه عصبی باشیم یا حواس‌مان پرت شده باشد و یا ندانیم در ادامه قرار است چه بگوییم- به راحتی می‌توان روی کلمات جاپرکن حساب کرد. این کلمات ممکن است لحظه‌ای به ما فرصت دهند تا پیش از بیان افکارمان تمرکز کنیم و در برخی موارد، ممکن است برای اینکه مخاطب به چیزی که در ادامه گفته می‌شود توجه ویژه‌ای داشته باشد، مفید واقع شوند. اما وقتی از آنها بیش از حد استفاده می‌کنیم تبدیل به تکیه کلام می‌شوند-همان چیزی که در علم اصطلاحا «اختلال گفتار» نامیده می‌شود- که از اعتبار ما کم می‌کند و باعث اختلال در انتقال پیام می‌شود.
پژوهشی که بر مبنای علوم رفتاری، هوش مصنوعی و داده در مؤسسه «کمیت ارتباطات» (که من مدیریتش را برعهده دارم) انجام شد، حاکی از آن بود که بهترین تناوب در استفاده از جاپرکن‌ها تقریبا یکی در هر دقیقه است، این درحالی‌ست که یک نفر به طور متوسط از پنج جاپرکن در هر دقیقه و یا یکی در هر دوازده ثانیه استفاده می کند.
بیایید ببینیم داده‌ها درباره تأثیر تکیه‌کلام‌ها به ما چه می‌گویند: چگونه آنها تاثیرگذاری سخنران را تهدید می‌کنند و چگونه می‌توانیم آنها را از واژگان خود حذف کنیم.
مشکلات تکیه کلام ها
می‌دانیم که توجه به یک سخنران در حالی که بعد از هر دو کلمه از یک جاپرکن استفاده می‌کند چقدر دشوار است. اما تشخیص دقیق اینکه این تکیه کلام‌ها چه تاثیری بر تجارب ما می‌گذارد دشوار است. ما بیش از ۴۰۰۰ نمونه مکالمات شفاهی را در پایگاه اطلاعاتی خود مورد بررسی قرار دادیم تا چگونگی کاربرد کلمات جاپرکن توسط سخنران ها و تأثیرگذاری این کلمات بر ادراک مخاطبان‌شان را شناسایی کنیم. در حالی که ما دریافتیم که استفاده بیش از حد از جاپرکن‌ها می‌تواند از جهات مختلفی روی مخاطب تأثیر منفی بگذارد، سه عامل مهم وجود دارد که با استفاده بیش از حد از جاپرکن‌ها به صورتی منفی رابطه دارند.
- برای رساندن پیامتان به طور موثر، باید مخاطبین خود را درگیر نگه دارید. زمانی که از جاپرکن‌های زیادی استفاده می‌کنید، مخاطبان کمتر به هر کلمه شما دقت می‌کنند چرا که این جاپرکن‌ها مانع انتقال داستان‌های احساسی و یا تحقیقات شگفت انگیزی که در تلاشید با مخاطب درمیان بگذارید، هستند.
- مخاطبان می‌خواهند باور کنند شما در حین سخنرانی –مانند یک گفتگوی دونفره- رفتار و گفتاری طبیعی دارید. در حالی که اکثر مردم از تکیه‌کلام‌ها در گفتگوهای روزمره استفاده می‌کنند، اما وقتی شما هم از این عبارات در سخنرانی و پشت میکروفن استفاده می‌کنید، آن ها(جاپرکن‌ها) حواس‌تان را از شخصیت اصلی‌تان دور کرده و باعث می‌شوند که عصبانی، حواس پرت، و یا غیرقابل اعتماد به‌نظر برسید.
- اگر می‌خواهید مخاطبین شما به پیامتان توجه کنند، باید آن را روشن، منطقی و آسان کنید. متأسفانه ، نادیده گرفتن تکیه‌کلام‌ها برای رسیدن به قسمت‌های مهم ، نیازمند تلاش ذهنی زیادی از سمت مخاطب است و این درحالی‌ست که مخاطب شما آنقدر تمایل ندارد چنین انرژی‌ای صرف کند. بنابراین استفاده خیلی زیاد از این جاپرکن‌ها، به مخاطبان فرصت فکر کردن به چیزهای آسان‌تر، مانند فهرست کارهایی که باید انجام دهند را می‌دهد.
پس چرا سخنرانی ما روان و سلیس نیست؟
مطالعات نشان می دهند که ما تردیدهای ذهنی خود را در قالب کلام بیان می‌کنیم چراکه عادت کرده‌ایم حتی وقتی چیزی برای گفتن نداریم فضای خالی را پر کنیم. برای مثال همانطور که به فکر ادامه دادن مکالمه هستیم ، از “اممم” و “آه” برای نگه داشتن “بستر گفتگو” استفاده می‌کنیم؛ ما با”آه” تأخیری کوتاه و با “امم” تأخیری طولانی‌تر را نشان می‌دهیم.
برای حذف تکیه کلام‌ها از مکث استفاده کنید
خبر خوب این است که شما می‌توانید با جایگزین کردن مکث با تکیه‌کلام‌ها، این ضعف را به قدرت تبدیل کنید.
تحقیقات نشان می‌دهد که عموم سخنرانی‌ها شامل مکث‌های کوتاه (۰٫۲۰ ثانیه)، متوسط (۰٫۶۰ ثانیه) و طولانی (بیشتر از ۱ ثانیه) است. اغلب سخنوران بزرگ، دو یا سه ثانیه یا حتی طولانی‌تر مکث می‌کنند. اطلاعات آوایی ما نشان می‌دهد که یک سخنران متوسط فقط از ۳٫۵ مکث در دقیقه استفاده می‌کند، و این کافی نیست.
این قابل درک است. پذیرفتن مکث‌ها آسان نیست. برای بسیاری از سخنرانان، حتی یک مکث کوتاه هم مثل یک سکوت طولانی می‌تواند احساس شود. این به این دلیل است که ما تمایل داریم سریع‌تر از چیزی که صحبت می‌کنیم، فکر کنیم. طبق تحقیقات ما، به‌طور میانگین صحبت کردن با سرعت ۱۵۰ کلمه در دقیقه حرفه‌ای محسوب می‌شود. با این حال، طبق تحقیقات دانشگاه میسوری، ما در هر دقیقه ۴۰۰ کلمه فکر می‌کنیم (و بسته به افراد مختلف، این سرعت ممکن است به اندازه ۱۵۰۰ کلمه در دقیقه هم برسد).
به دلیل این اختلاف، وقتی سخنرانی می‌کنید، درک شما از زمان غالباً متفاوت می‌شود، و آنچه در ذهن شما طولانی به‌نظر می‌رسد، در واقع برای مخاطب چند ثانیه کوتاه است.
برخلاف آنچه در وهله اول به‌نظر می‌رسد، مکث در موقعیت مناسب باعث می شود شما آرام و متمرکز به نظر برسید. این مکث‌ها به سه صورت مفید واقع می‌شوند:
کمک می‌کنند افکار خود را متمرکز کنید
اگر رشته افکارخود را از دست بدهید، مکث به شما کمک می‌کند تمرکز خود را بازیابید. تا زمانی که مکث بیش از حد طولانی نشده باشد (بیشتر از پنج ثانیه) حضار آن را نشانه نقطه ضعف شما نمی‌دانند.
کمک می‌کنند اعصاب خود را آرام کنید
داشتن مکث قبل از شروع سخنرانی، مخصوصاً برای افرادی که ترس از سخنرانی در جمع دارند، بسیار مهم است، زیرا به آرامش اعصاب کمک می‌کند. این روش در وسط سخنرانی نیز مفید است. اگر احساس کردید دچار دستپاچگی شده‌اید، مدت کوتاهی مکث کنید تا نفس عمیق بکشید (مادامی‌که قابل شنیدن و واضح نباشد) و سپس مجددا شروع کنید.
کمک می‌کند تعلیق ایجاد کنید
مکث‌ها همیشه یک تاکتیک دفاعی نیستند. سکوت استراتژیک می‌تواند تعلیق ایجاد کند، موجب برجسته شدن یک نکته شود و یا به مخاطب فرصت دهد نکته کلیدی‌ای که گفته شده را بهتر درک کند.
مانند جاپرکن‌ها، مکث‌ها به شما فرصتی برای استراحت و تصمیم‌گیری درباره ادامه صحبت می‌دهند. با این حال، مکث باعث می‌شود شما با اعتماد به نفس و دارای کنترل به‌نظر بیایید. در حالی که استفاده بیش از حد از تکیه کلام‌ها موجب حواس پرتی می‌شود و باعث می‌شوند به نظر برسد که نمیدانید چه باید بگویید.
سه مرحله برای کم کردن تکیه‌کلام‌ها
اولین قدم برای تغییر هر عادت -چه آن عادت ناخن جویدن باشد و چه بمباران هر جمله با “می‌دانید” – آگاهی است. برای شناسایی تکیه‌کلام‌ها، نوار ویدیویی یا یک رونوشت از آخرین صحبت‌های خود را مرور کنید و آواهای جاپرکنی که بیشتر مورداستفاده قرار می‌دهید را شناسایی کنید. هنگامی که از آنها آگاه شدید، احتمالاً در مکالمات روزمره‌تان نیز آنها را می‌شنوید. تکیه‌کلام‌های خود را با اقدامات کوچک همزمان کنید. به عنوان مثال هر بار که متوجه می‌شوید دارید می‌گویید “مثلاً“، یک ضربه کوچک به پای خود بزنید. یا از یکی از اعضای خانواده یا یک دوست نزدیک بخواهید بر کلمات جاپرکن شما نظارت داشته باشند و توجه شما را با دست زدن یا بشکن زدن به خودشان جلب کنند. دیگر اینکه، وقتی تکیه‌کلام‌های خود را بشناسید، درحالیکه سعی می‌کنند از زیرزبان شما فرار کنند و بیرون بیایند، خود را مجبور به سکوت کنید. به عنوان تمرین، فیلمی را برای ضبط تنظیم کنید و در مورد کارهایی که از ابتدا تا آخر روز انجام داده‌اید صحبت نمایید. همانطورکه وقایع را به یاد می‌آورید تمرین کنید که از مکث به جای کلمات جاپرکن استفاده کنید.
در نهایت، هرچقدر بر اهمیت آمادگی کافی تأکید کنم باز هم کم است. اعصاب یکی از بزرگ‌ترین دلایلی است که مردم از کلمات جاپرکن استفاده می‌کنند. هرچه کمتر آماده باشید، عصبی‌تر خواهید شد و همین باعث می‌شود شما سریع صحبت کنید، تپق بزنید و آنچه را که در ادامه می‌خواهید بگویید فراموش کنید. بنابراین تمرین کنید. به طور متوسط، نسبت آماده سازی مطلوب به عملکرد، حداقل یک ساعت تمرین برای هر دقیقه ارائه هست. دکتر تری گین (Dr. Trey Guinn)، یکی از کارشناسان ارتباطات ما، به سخنرانان توصیه می‌کند قبل از قرار گرفتن در برابر مخاطبان، حداقل سه بار سخنرانی‌شان را کاملا تمرین کنند. استفاده کم و به طور موثر از کلمات جاپرکن می‌تواند شما را برای مخاطبانتان قابل اعتمادتر کنند، به شما فرصت دهد نفسی تازه کنید و بر نکات کلیدی تأکید کنید. به همین دلیل است که گوگل از جاپرکن‌ها در آخرین نسخه دستیار مجازی خود یعنی Duplex استفاده کرده است. اما وقتی آن ها به تکیه‌کلام تبدیل می‌شوند و به دلیل عصبی بودن یا عدم آمادگی مورداستفاده قرار می‌گیرند، به اعتبار شما آسیب می‌رسانند. هنگامی که خود را برای ارائه بعدی آماده می‌کنید، کلماتی که بیشتر بر آنها تاکید و تکیه می‌کنید را شناسایی نمایید و یاد بگیرید که از آنها اجتناب نمایید. سپس بار دیگر که در مقابل مخاطب خود قرار می‌گیرید، برای تمرکز کردن، به جای پر کردن فضا با صدا، از سکوت استفاده کنید.
نویسنده: Noah Zandan
منبع: Harvard Business Review
برگردان: تیم ترجمه خانه فرایش فردا
